Drie Redenen Waarom De Bank MKB Belangenorganisaties In De Zak Heeft

Wie je ook spreekt binnen het Midden- en Kleinbedrijf, ze hebben allemaal een hekel aan de Bank. De kredietvoorziening is slecht. De kosten hoog. Banken zijn bij uitstek onbetrouwbare partners, die door hun marktmacht, in het geval van problemen, kleine bedrijven gemakkelijk verpletteren. Ook de frauduleuze renteswaps, waarmee vele duizenden ondernemers door de Bank zijn genaaid, want dat zijn ze, heeft veel kwaad bloed gezet.

Toch blijkt van die aversie niets in de manier waarop de MKB belangenorganisaties zich tot de Bank verhouden. In tegendeel: het lijkt eerder dat ze Banken belangenorganisaties zijn.

Dat blijkt ook uit hun ‘standpunten‘: “we moeten oppassen dat onze banken, verzekeraars, pensioeninstellingen, private equityfondsen en trustkantoren niet voor altijd in het verdomhoekje blijven zitten. Daarvoor is de sector van té grote waarde voor onze economie.”

Ach gut……zitten die arme banken zo in het verdomhoekje? Sneu toch.

En welke ‘maatschappelijke waarde’ hebben we het eigenlijk precies over?! Banken trekken in Nederland per jaar 100 miljard Euro rente uit de economie. Een onvoorstelbaar bedrag, waar we letterlijk niets voor terug krijgen: banken produceren namelijk niets, rente is onverdiend inkomen, waar geen toegevoegde waarde voor de samenleving tegenover staat.

De kredietcrisis heeft in Nederland alleen naar schatting 500 miljard (!!!??!) schade veroorzaakt, maar niemand heeft zelfs de moeite genomen het uit te rekenen, laat staan er verhaal over te gaan halen.

Maar ook in de praktijk blijkt dat de MKB belangenorganisaties drukker zijn met de Bank, dan met het behartigen van de belangen van de ondernemers ten aanzien van de Bank.

Hier onze top drie van voorbeelden:

1. De PIN
Waarom eigenlijk de PIN?

Tuurlijk, we horen al die verhaaltjes over hoe ‘veilig’ het is. En hoe ‘makkelijk’. Echt gemak is er niet: contant betalen, of pinnen, eerlijk is eerlijk, het is om het even. Bij contant moet je geld uit de muur halen (eigenlijk zou je het sowieso niet op een Bank moeten laten staan), maar dat ‘ongemak’ wordt gecompenseerd doordat de PIN het met zekere regelmaat niet doet. Bij stroomstoringen bijvoorbeeld.

Maar ‘veilig’? Grote kolder. Geld op de Bank is NIET veilig. Dat is in 2008 overduidelijk gebleken, toen de belastingbetaler de Bank en de onverstandige lieden die geld op de Bank hadden staan moesten ‘bail outen’. Dat gaat niet nog een keer gebeuren: uit de beleidsstukken van Banken en overheden blijkt zonneklaar dat in het vervolg depositohouders zullen moeten betalen, als ze weer door de Bank gefopt worden door ‘failliet’ te gaan. Veel geld op bankrekeningen laten rondslingeren is uitermate onverstandig, en gezien de enorme schade die banken met de Kredietcrisis hebben veroorzaakt, zonder daar ook maar een zelfs lichte prijs voor te hebben moeten betalen, zou iedereen flink achter z’n oren moeten doen krabben.

Het zou evident moeten zijn, dat zowel bedrijven als particulieren er zeer onverstandig aan doen zich zo afhankelijk van de Bank te maken voor zoiets fundamenteels als het dagelijkse betalingsverkeer. Banken kunnen landen chanteren door bailouts te eisen (‘anders heeft straks niemand meer geld om te betalen, en stort de economie in’) en dat doen ze geregeld. Het spreekt vanzelf dat dit een onacceptabele situatie is, zowel voor Nederland als land, als haar bedrijven en inwoners. Cyprus staat niet op zichzelf. Zelfs de Amerikaanse overheid werd in september 2008 op deze wijze gechanteerd, en stelde toen in paniek 700 miljard dollar ter beschikking aan duidelijk criminele organisaties.

Ondernemers gaan te gemakkelijk mee in dat verhaal over ‘makkelijk’ en ‘veilig’. Zo speelt er al jaren een structureel tekort aan muntgeld bij met name de kleine bedrijven: Banken houden dat kunstmatig schaars, door veel te veel te rekenen voor wisselen. Op die manier creëren ze problemen, die dan ‘opgelost’ kunnen worden met wat ze toch al wilden: de PIN. We moeten ze daarvoor niet belonen.

En wat is de echte agenda? Om ons met handen en voeten te binden, natuurlijk.
Vanuit de Staat, en over de combine van Papa Bank en Mama Staat komen we zeker nog te spreken, is de agenda ook zonneklaar: Big Brother wil alles weten, en gewone mensen mogen niet zonder Staatstoezicht transacties doen.

De onervareren zeggen dan: ‘maar je hebt toch niets te verbergen?’, waarop de ervarene antwoordt: ‘maar ze hebben er helemaal niets mee te maken!’. En zo is het. Het idee dat volwassen mensen Staatstoezicht nodig hebben, dat de Staat het ‘recht’ heeft doorgaand steeds dieper in te grijpen in de dagelijkse activiteiten van mensen, dat is iets waar we onderhand echt van af mogen.

Als die Staat nou nog een beetje betrouwbaar was, een beetje de indruk wekte namens de bevolking te opereren, was het wellicht nog tot daar aan toe, maar de Staat is geen familie. Geen vriend. Het is een uitvoerend orgaan van het Grootkapitaal, en niets anders.

Ook hoor je ‘maar iedereen moet belasting betalen, en dat mag best gecontroleerd worden’. Klinkt plausibel. Jammer, alleen, dat het echt kolder is. Nederland is een internationaal belastingparadijs voor de ultrarijken en multinationals. Tienduizenden multinationals hebben hier brievenbusfirma’s omdat ze hier geen belasting hoeven te betalen. Multimiljonairs en miljardairs hebben goeie adviseurs, en dan hoef je in Nederland geen cent aan de fiscus kwijt te zijn.

Nee, belasting betalen is echt voor ’the little people’, en dat wij helemaal met de billen bloot moeten zodat de Belastingdienst gegarandeerd is van ‘zijn’ ‘pound of flesh’?! Nee, bedankt.

In Duitsland, waar men met het Nationaal Socialisme en de Stasi te maken heeft gehad, en dus niet zo naïef is over de ‘goede bedoelingen’ van ‘onze’ ‘nanny state’, is er grote weerstand tegen de internationale druk van het Bankierskartel tegen contant geld. We zouden van hun gezonde verstand moeten leren.

Ondernemers moeten zich niet gek laten maken door het PIN gedoe, en zowel zelf zoveel mogelijk contant betalen, als hun klanten heropvoeden.

Het is daarom heel vreemd, dat de MKB Belangenorganisaties overduidelijk de PIN pushen, tégen de belangen van de ondernemers in, namens de Banken.

2. De weigering van de belangenorganisaties het financieringsvraagstuk serieus te nemen.
Al decennia, als het niet langer is, is duidelijk dat de Banken simpelweg wanpresteren als het gaat om het financieren van het MKB.

Veel te weinig krediet, veel te duur, veel te veel rompslomp, wanstaltige toestanden bij ‘Bijzonder Beheer’, en overduidelijke desinteresse bij de Bank.

De reden hiervoor is een publiek geheim: het Bankierskartel bezit de meeste MultiNationals, en wil dus dat zij de concurrentie slag met het MKB winnen.

In de economie geldt een keiharde wet: ‘hij met de laagste kapitaalkosten wint’. Het MKB heeft echter, door de Bank, die veel meer tegen veel lagere rentes leent aan grote bedrijven, structureel veel te hoge kapitaalkosten. Zonder dit voordeel zouden grote bedrijven nauwelijks kunnen bestaan: ze opereren veel te inefficiënt in de markt, in vergelijking met flexibele kleine bedrijven. Maar hun kunstmatig lage kapitaalkosten compenseert dit.

Zeker sinds het uitbreken van de kredietcrisis is de kapitaalschaarste alleen maar nijpender geworden. Toch blijven belangenorganisaties weigeren dit probleem serieus te nemen, laat staan er effectief tegen te lobbyen, laat staan om de alternatieven, die er wel degelijk zijn, te omarmen en verder te ontwikkelen.

3. De kritiekloze steun voor EU en Euro
Enerzijds hebben MKB belangenorganisaties de mond vol over ‘regeldruk’, anderzijds aanbidden ze allemaal de EU, die een onvoorstelbare, en debiliserende, regeldruk met zich meebrengt, opgelegd door onzichtbare, ongekozen, ongewilde technocraten, die druk belobbyt worden door de Banken en Multinationals in Brussel, waar het MKB geen toegang heeft.

En dat terwijl het MKB zijn meeste omzet gewoon lokaal/regionaal haalt. Het MKB heeft dus belang bij versterking van lokale economie en voorzieningen, terwijl het Globalisme juist gedreven wordt door de Banken en de Multinationals.

Bovendien blijkt consequent uit referenda zowel in Nederland, als in de rest van Europa, dat de bevolking, waar de gemiddelde MKB’er zeker ook bijhoort, niets wil hebben van verdere Europese expansie. In tegendeel. Vrijblijvend samenwerken, prima, géén verdere soevereiniteitsoverdracht naar Brussel, dat is de overduidelijke lijn die de Europese burger wil.

En dan de Euro. Er is toch niemand die met droge ogen nog gaat beweren dat we ‘erop vooruit zijn gegaan’ met de Euro?! Toch?

Nou, Mark Rutte durft het best. En de MKB belangenorganisaties ook. Vreemd hoor.

Conclusie
De vraag voor wie de MKB Belangenorganisaties echt werken, mag best gesteld worden. We zien vooral algemeenheden en platitudes, maar geen werkelijke analyse van de problematiek van de gewone ondernemer. Schaars kapitaal. Duur kapitaal. Keiharde concurrentie vanuit het Grootbedrijf. Desinteresse vanuit de Staat, die liever zaken doet met de multinationals.

We zien een algeheel gebrek aan kritische analyse en proactief lobbywerk aangaande deze fundamentele issues.

Maar ondernemers ondernemen omdat ze graag dingen in eigen hand houden. Hun bedrijven bestaan niet bij de gratie van de Bank, de Staat, of de belangenorganisaties, maar bij de gratie van hardwerkende, creatieve ondernemers, en hun klanten en medewerkers.

In de markt worden allerlei werkelijke alternatieven voor bankieren ontwikkeld. Er moet nog een hoop gebeuren, maar het vertrouwen in de gevestigde orde is om heel goede redenen historisch laag.

Het wordt tijd dat de Belangenorganisaties hun naam waar gaan maken, en de échte issues eens aan gaan pakken.

Anthony Migchels is voorzitter van Stichting De Florijn Nederland